14 mei 2020

Ik vind het zo knap. Zó ontzettend knap.
Van al die mensen. Die deskundigen, die wetenschappers, die beleidsmedewerkers, die tafelgenoten.
Ze weten ondertussen allemaal al hoe het gekomen is, hoe het nu met onze maatschappij gesteld is én wat dit alles gaat betekenen voor de toekomst.

Ik hoor dat we leven in een periode van ‘tussentijd’ en ‘vertwijfeling’. Al onze oude grondslagen zijn veranderd. Tenminste, zo zegt men. Het is een cultuurshock en het wordt een tijd van transformatie, vol nieuwe kansen. Zo hoor ik. We gaan nieuwe betekenis geven aan onze waarden. Kritisch kijken naar onze deugden. Me dunkt.

Maar ik vind het zo bijzonder. Om midden in de storm al het geheel te beschouwen, te verklaren en te duiden. Alsof we in 1942 al zeker wisten hoe het na de oorlog zou zijn. Alsof we in de nacht van  de stormvloed van ’53 gaan uitleggen welke impact dit gaat hebben op onze waarden en normen.
Ik zag warempel al een faseoverzicht voor acceptatie van de Coronapandemie. Met mooie kleurtjes voor de aanloopfase, de terugkeerfase en de honeymoonfase. Die laatste natuurlijk mooi roze. Het gemiddelde aantal maanden stond vast vermeld. Ook werd mooi uitgelijnd hoe dit per maand allemaal verder gaat. Knap. Héél knap.

Ik hoor te veel mensen zeggen dat nu alles veranderd is. Soms zelfs dat het verkeerd gaat met de wereld. Maar laat dat nou sowieso onmogelijk zijn.  Omdat het er nog niet was. En er nooit zoiets is als ‘hoe het had moeten zijn’. De wereld ontwikkelt zich nu en ter plekke. Er was geen plan van hoe het had moeten zijn. Of hoe het ‘eigenlijk’ had moeten gaan. Het kan niet goed gaan. Het kan ook niet fout gaan. Heerlijk geruststellend, toch? Het gaat zoals het gaat. “Expect nothing. Accept everything.”

Beste tafeldeskundigen, zelfbenoemd antropologen en lifestylecoachingsadviseurs. Laat ons gewoon even toedoen. Stap voor stap. Even balanceren en ons evenwicht hervinden. Zonder stappenplan en herstelscenario’s. Er is geen behoefte aan een weerman die in de stortregen staat en vertelt dat het stortregent.  En wat betreft het herijken van de waarden en deugden.. dat is een constant voortgaand proces. Dat is toch niet nieuw?

Wat me dan wel helpt? Twijfel en overdenking. Aandacht en verstilling.
Wat dan allemaal uitmuntend samenkomt in muziek. Zeker als het verwoord wordt door Huub van der Lubbe. In ‘het ruisen van de zee’.

We zitten in een kleurenfilm
Voor een zwartwit tv
De golven zijn weer hoger
Dan een week of wat gelee
Die deining van de dingen
In het licht der eeuwigheid
Ik zie de rommel drijven
Op de golfslag van de tijd
Er zijn zo weinigen met niks
En veel met niks tevree
En ik sta en staar en luister
Naar het ruisen van de zee

• Elk blog op onze website wordt geschreven op persoonlijke titel en is dus niet bij voorbaat altijd representatief voor de standpunten van De Werkgroep.