4 februari 2022

Vanavond hoorde ik het toch weer!
“Hebben we wel genoeg handjes?”..    en “We willen het wel maar de handjes zijn niet te vinden.”
Sprekend over de ambtenaren van de gemeente.  Het klonk meerdere malen in de raadszaal. En ik kan dat niet begrijpen. Ik vind het zo’n gebrek aan waardering en respect. Volgens mij gaat het niet over handjes, maar over formatie. Of mankracht. Of vooruit, het is 2022: menskracht.

Je zal het maar zijn. Die hardwerkende ambtenaar die zich elke dag inzet voor het beleid van Laarbeek en diens inwoners. Met al je kennis, kunde en ervaring. En dan weggezet worden als “handje’.  En ze waren nog gewoon aanwezig ook. op de publieke tribune en via de online webstream. Au.

Je hoort het ook steeds vaker. Over professionals in de techniek en vakmensen in de bouw. Over onderwijsassistenten in de klas. En dan vooral over het gebrek daaraan.
Taal doet ertoe. Met je woorden laat je doorklinken hoe je tegen andere mensen aankijkt. En hoe jij jezelf ziet.  En zolang je jouw ‘handjes’ zo blijft noemen, snap ik wel dat ze niet naar jou komen. 
Niet echt handig dus.